Łuszczyca wysiękowa jest ciężką odmianą łuszczycy, charakteryzującą się nasileniem składnika wysiękowego na tle zaburzeń immunologicznych i chorób endokrynologicznych. Klinicznie objawia się występowaniem ognisk zapalnych z płytkami nasyconymi wysiękiem, pokrytymi gęstymi strupami, bez obecności pierwotnego rumienia. Po usunięciu płytki odsłaniają się nadżerki, co prowadzi do wtórnych infekcji. W diagnostyce nie występuje zjawisko plamienia stearynowego, lecz zachowany jest film końcowy i krwawienie kroplowe.

Łuszczyca wysiękowa to przewlekła, zapalna choroba skóry o podłożu niezakaźnym, z dominującym składnikiem wysiękowym. Stanowi około 1% wszystkich przypadków łuszczycy. Biorąc pod uwagę, że łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry na świecie (według niektórych źródeł dotyka nawet 7% populacji), przypadki łuszczycy wysiękowej występują zaskakująco często w populacji ogólnej.

Występowanie choroby nie jest związane z klimatem ani kolorem skóry, lecz ma podłoże genetyczne. Na przykład w Stanach Zjednoczonych dermatoza rzadko występuje u Hindusów i Afroamerykanów, ale jest powszechna wśród innych grup etnicznych. Choroba dotyka zarówno mężczyzn, jak i kobiety, niezależnie od wieku. Problem związany jest z pogorszeniem jakości życia, ciężkim przebiegiem oraz ryzykiem powikłań, w tym śmiertelnych.
Większość dermatologów uważa łuszczycę wysiękową za chorobę biologiczną, rozwijającą się na skutek współdziałania czynników genetycznych i autoimmunologicznych. Zidentyfikowano około 3000 genów związanych z występowaniem łuszczycy, w tym 9 loci związanych bezpośrednio z chorobą (PSORS 1-9). Mutacje w pierwszym locus odpowiadają za 50% przypadków łuszczycy wysiękowej. Gen PSORS1 powiązany jest z korneodesmozyną, białkiem odpowiedzialnym za złuszczanie naskórka.

Choć zaburzenia genetyczne uznaje się za główną przyczynę, niska penetracja PSORS1 oraz fakt, że mechanizm dziedziczenia nie odpowiada prawom Mendla, sugerują, że kluczową rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają procesy autoimmunologiczne.

Czynniki ryzyka
Łuszczyca wysiękowa jest powiązana ze złymi nawykami, takimi jak palenie czy objadanie się, co może tłumaczyć jej wysoką częstotliwość w krajach rozwiniętych. Do czynników ryzyka zalicza się także:

• Stres,

• Alergie,

• Infekcje,

• Częste przeziębienia,

• Choroby endokrynologiczne.

Czynniki prowokujące, takie jak stres czy infekcje, działają jak obce antygeny, aktywując układ odpornościowy, który produkuje cytokiny. Równocześnie dochodzi do aktywacji uszkodzonych keratynocytów, które stają się celem autoagresji. Reakcja autoimmunologiczna, z dominacją cytokin Th1 i Th17, inicjuje stan zapalny z przewagą składnika wysiękowego, obejmującego wszystkie warstwy naskórka. Zaburzenia metaboliczne i choroby endokrynologiczne dodatkowo pogarszają stan skóry, nasilając objawy zapalne.

Klasyfikacja
Podział łuszczycy wysiękowej według typu pierwotnych zmian zapalnych zaproponował amerykański dermatolog Gerald Krueger. We współczesnej dermatologii klasyfikacja ta pomaga w doborze odpowiedniego leczenia, aby zapobiec rozwojowi odwróconej łuszczycy. Wyróżnia się dwa główne typy:

• Łuszczyca wysiękowa okrężnicy: związaną z otyłością, częściej występującą u mężczyzn. Choroba ma ciężki przebieg z możliwością zajęcia paznokci i stawów. Wymaga monitorowania masy ciała (BMI) i stosowania terapii korygującej metabolizm tłuszczów.

• Łuszczyca wysiękowa cienka plackowata: związana z cukrzycą i innymi zaburzeniami endokrynologicznymi. Wymaga stałego monitorowania jakości życia pacjenta, aby nie przeoczyć objawów prodromalnych, swędzenia, czy krwawienia, co może sugerować rozwój nowotworów złośliwych.

Galeria zdjęć =>>  Łuszczyca wysiękowa

Łuszczyca wysiękowa objawy

Objawy kliniczne tej choroby są charakterystyczne. Na zdrowej skórze, bez wcześniejszego zaczerwienienia i grudek, pojawiają się małe, jasnoróżowe płytki. Z czasem łączą się one w większe, wyraźnie odgraniczone ogniska zapalne o średnicy nawet do 10-20 cm. W zmianach łuszczycy wysiękowej nie występuje naciek, a skóra jest ciepła w dotyku. W przeciwieństwie do innych typów łuszczycy, nie obserwuje się złuszczania naskórka.

Z powodu przewagi wysiękowego charakteru zapalenia zmiana staje się obrzęknięta, a elementy nasiąkają płynem. W miejscu cienkich łusek typowych dla innych form łuszczycy pojawiają się grube, łuszczące się strupy o szaro-żółtym zabarwieniu. Przy próbie usunięcia strupów dochodzi do punktowego krwawienia, a odsłonięta powierzchnia jest wilgotna. W tym stadium często dochodzi do wtórnych infekcji.

Zrogowaciałe warstwy strupów tworzą na sobie kolejne, pojawiają się pęknięcia, a ich nierówne krawędzie ocierają się o odzież, co powoduje duży dyskomfort, zwłaszcza gdy zmiany są na dłoniach. Swędzenie i pieczenie mogą prowadzić do bezsenności i stanów nerwowych.

Zmiany mogą wystąpić na dowolnym obszarze skóry, jednak najczęściej pojawiają się w fałdach skóry i na kończynach dolnych, często współwystępując z żylakami. Uszkodzenie ognisk chorobowych powoduje, że proces gojenia jest wolny, ponieważ choroba ta jest aktywna przez całe życie, z nawrotami i zaostrzeniami, a nawet w remisji utrzymuje się stan zapalny. W okresach zaostrzeń nasilają się objawy towarzyszących chorób somatycznych.

Łuszczyca wysiękowa jak wygląda zdjęcie

Łuszczyca wysiękowa diagnoza

Rozpoznanie stawia dermatolog na podstawie wywiadu i objawów klinicznych. Uwzględnia się obecność innych chorób i powikłań łuszczycy wysiękowej, w tym zaangażowanie stawów. W celu oceny zaawansowania choroby i dobrania odpowiedniego leczenia ocenia się stan układu odpornościowego pacjenta. Dodatkowo, wymagana jest konsultacja z reumatologiem, chirurgiem lub endokrynologiem. Podstawowe metody diagnostyczne obejmują:

• Badania laboratoryjne: Wykonuje się badania immunohistochemiczne, określenie profilu cytokin, poziomu immunoglobulin (IgG, IgA, IgM). W diagnostyce histologicznej ważne jest wykrycie mikroropni Munro w naskórku, charakterystycznych dla łuszczycy wysiękowej.

• Techniki instrumentalne: Obejmują badanie rentgenowskie, ultrasonografię, artroskopię oraz pomiar gęstości kości (densytometria).

Łuszczyca wysiękowa różni się od innych postaci łuszczycy i dermatoz, takich jak łuszczyca krostkowa, dłoniowo-podeszwowa, kropelkowata, artropatia łuszczycowa, łuszczycowe zapalenie stawów, łuszczyca łojotokowa, wyprysk łojotokowy, erytrodermia łuszczycowa oraz atopowe zapalenie skóry.

Łuszczyca wysiękowa leczenie

Celem terapii jest zmniejszenie stanu zapalnego i przedłużenie okresów remisji. Leczenie dzieli się na miejscowe i ogólne. Miejscowo stosuje się kortykosteroidy, retinoidy, maści na bazie smoły, witaminy, maści salicylowe oraz płyny ziołowe. Leczenie ogólne obejmuje terapię detoksykacyjną, witaminową, hepatoprotektory, leki przeciwhistaminowe, moczopędne, cytostatyki, antymetabolity oraz krótkie kursy kortykosteroidów. W rzadkich przypadkach stosuje się antagonistów TNF-alfa i NLPZ w celu złagodzenia bólu.

Skuteczne są naświetlania ultrafioletem oraz terapia PUVA. W ciężkich przypadkach wykonuje się hemosorpcję, plazmaferezę i parafinoterapię. Nowoczesna dermatologia stosuje laseroterapię, w szczególności systemy lasera ekscymerowego, które łączą efekty fotomechaniczne, fotochemiczne i fototermiczne, uznawane za najbardziej skuteczne.

Łuszczyca wysiękowa rokowanie, zapobieganie, powikłania, śmiertelność, występowanie przypadki choroby w Polsce, jaki lekarz leczy, jaki szpital, jaki odział szpitalny

Powikłania nieleczenia łuszczycy wysiękowej. Nieleczona łuszczyca wysiękowa może prowadzić do poważnych powikłań. Obfity wysięk zwiększa ryzyko infekcji bakteryjnych i grzybiczych. Utrata płynów przez skórę może powodować odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe. Choroba może również negatywnie wpływać na jakość życia, prowadząc do problemów psychologicznych, takich jak depresja i lęk. W skrajnych przypadkach może dojść do ogólnoustrojowych stanów zapalnych.

Śmiertelność w łuszczycy wysiękowej. Chociaż śmiertelność w łuszczycy wysiękowej jest niska, ciężkie i nieleczone przypadki mogą prowadzić do poważnych komplikacji zagrażających życiu. Ryzyko wzrasta w przypadku wystąpienia sepsy, ciężkich zaburzeń elektrolitowych czy niewydolności narządów. Dlatego kluczowe jest wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie, aby zapobiec potencjalnie śmiertelnym powikłaniom.

Zapobieganie łuszczycy wysiękowej. Zapobieganie polega na kontrolowaniu czynników wyzwalających chorobę. Ważne jest unikanie stresu, infekcji oraz urazów skóry. Regularna pielęgnacja skóry i stosowanie emolientów mogą pomóc w utrzymaniu jej w dobrej kondycji. Pacjenci powinni również unikać substancji drażniących i dbać o zdrowy styl życia. Regularne wizyty u dermatologa pozwalają na monitorowanie stanu skóry i wczesne wykrycie nawrotów.

Rokowanie w leczeniu łuszczycy wysiękowej. Rokowanie zależy od szybkości podjęcia leczenia i reakcji organizmu na terapię. Wiele osób doświadcza poprawy dzięki stosowaniu odpowiednich leków i terapii miejscowych. Jednak choroba ma charakter przewlekły i może nawracać. Współpraca z lekarzem i przestrzeganie zaleceń terapeutycznych są kluczowe dla utrzymania choroby pod kontrolą i poprawy jakości życia.

Łuszczyca wysiękowa występowanie w Polsce. W Polsce łuszczyca wysiękowa jest rzadko diagnozowana i stanowi niewielki odsetek wszystkich przypadków łuszczycy. Chorują na nią zarówno kobiety, jak i mężczyźni, najczęściej w wieku dorosłym. Ze względu na rzadkość występowania, dokładne statystyki są ograniczone. Wymaga specjalistycznej opieki dermatologicznej i często leczenia szpitalnego.

Łuszczyca wysiękowa, do jakiego lekarza się udać. Osoby z objawami łuszczycy wysiękowej powinny skonsultować się z dermatologiem. Leczenie często odbywa się na oddziałach dermatologicznych w szpitalach, gdzie możliwe jest zastosowanie intensywnej terapii i monitorowanie stanu pacjenta. W niektórych przypadkach konieczna może być współpraca z innymi specjalistami, takimi jak reumatolog czy immunolog.